موسیقی که کودکان را آرام میکند

جمعیتهای عصبی در نواحی مختلف مغز را می توان با تحریک بیرونی تحمل کرد (گومز-رامیرز و همکاران ، 2011 ؛ نوذرادان و همکاران ، 2011 ؛ توت و همکاران ، 2011) و پیش بینی زمانی که زیربنای ظرفیت همگام سازی حرکتی ریتمیک باشد ( Repp، 2005؛ Repp and Su، 2013) پیشنهاد شده است که در رفتار کارآمد نقش کلی را ایفا کند (شوارتز و کوتز ، 2013). به طور خاص ، حفظ منظم ریتمیک نوسانات عصبی در باند فرکانس خاص ، به عنوان مکانیسم ارتباط در مناطق عصبی دوردست پیشنهاد شده است (Canolty and Knight، 2010؛ Grahn، 2012) و همچنین درک حسی (Thut and Miniussi، 2009) و تثبیت حافظه ، به ویژه هنگام خواب (Fell and Axmacher، 2011). مهار ریتمیک می تواند با استفاده از تحریک حسگر حرکتی (Schabus و همکاران ، 2013) یا در یک مغز خوابیده با استفاده از تحریک الکتریکی (مارشال و همکاران ، 2006) یا شنوایی (نگو و همکاران ، 2013) القا شود. افزایش میزان موج های کند ، بهبود کیفیت خواب و حافظه اعلان بهتر.

حتی در ادبیات حیوانات نیز می توان اثر جالبی از ریتمیک یافت (ریکارد و همکاران ، 2005). به عنوان مثال ، بر اساس یک سری آزمایشات بر روی جوجه های نوزادی ، ریکارد و همکارانش مشاهده کردند که محرک های شنیداری ریتمیک پیچیده باعث تقویت حافظه با ارتقاء سطح متوسط ​​تحریک فیزیولوژیکی از طریق مدولاسیون نورآدرنرژیک سیستم های حافظه می شوند (طوکساتی و ریکارد ، 2001 ؛ ریکارد و همکاران ، 2005 ؛ ریکارد ، 2009). نویسندگان نتیجه گرفتند که مهم است که محرک شنوایی دارای یک پیچیدگی ریتمیک خاص باشد زیرا ضربانهای ساده سنجی ریتمهای غیرمتریک هیچ گونه خاصیت تقویت کننده حافظه را ندارند (طوکساتی و ریکارد ، 2001). علاوه بر این ، موسیقی غیر متریک (یعنی متشکل از تنهایی است که با ضرب و شتم غالب مطابقت ندارد) موسیقی یادگیری و حافظه را بر روی یک کار پیچ و خم در موش ها تولید می کند ، در حالی که موش های در معرض موسیقی غیر ریتمیک در یک کار یادگیری مکانی ضعیف انجام می دهند ( شرکنبرگ و برد ، 1987 ؛ راشچر و همکاران ، 1998). این نشان می دهد که تحریک شنوایی با یک ساختار ریتمیک غیر متریک می تواند فرایندهای حافظه را به خطر اندازد. علاوه بر این ، این مطالعات نشان می دهد که حتی در شرایط گوش دادن غیرفعال می توان عملکرد حیوان را نیز بهبود داد. با این حال ، ما می خواهیم تأکید کنیم که مشارکت فعال در یک فعالیت ریتمیک می تواند تأثیرات را حتی بیشتر تقویت کند ، زیرا مشخص است که مشارکت فعال در یک فعالیت موسیقی در مقایسه با گوش دادن غیرفعال فقط تأثیر قوی تری دارد ، به عنوان مثال ، عملکرد اجرایی در سالمندان (بوگوس ، 2010).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ما پیشنهاد می کنیم که مشارکت فعال شامل تولید همزمان پاسخهای حرکتی برای تأثیرگذاری بر منابع توجه ، کنترل حرکت ، حافظه کاری شنیداری و سایر کارکردهایی که به پردازش زمانی متکی هستند ، و همچنین سنکرون اجتماعی ضروری است. این جنبه های خاص آموزش موسیقی ، که در هنرهای تجسمی یا آموزش تئاتر وجود ندارد ، در توسعه گسترده توانایی های شناختی نقش دارد و آن را با سایر شکل های بیان هنری بسیار متفاوت می کند. بنابراین ما پیشنهاد می کنیم که یک گروه کنترل مناسب که موسیقی را به عنوان نوعی مداخله در کودکی مقایسه می کند ، استفاده از فعالیت گروهی باشد که هم از لحاظ ضربت زنی و هم همزمان اجتماعی انجام می شود ، مانند مثال دروس ورزشی تیم (مثلاً قایقرانی ، بدمینتون یا والیبال).

نتیجه
در این بررسی ادبیات نشان می دهیم که آموزش موسیقی در کودکی نه تنها بسیاری از کارکردهای شناختی را تقویت می کند بلکه با تغییرات عصبی در ساختار و عملکرد مغز همراه است. اگرچه به نظر می رسد هنگامی که آموزش موسیقی در دوره های حساس انجام می شود ، این تأثیرگذاری به شدت تقویت می شود ، ما چند نمونه آورده ایم که انعطاف پذیری مغز ناشی از موسیقی نیز بعداً در زندگی رخ می دهد. در این مقاله می خواهیم به عوامل خاص مؤثر بر ارزش نسبی آموزش موسیقی در مقایسه با سایر انواع آموزش های طولی در کودکی اشاره داشته باشیم که نیاز به درگیری مشابه منابع شناختی دارند و نیاز به یک سرمایه گذاری کلی در زمان قابل توجهی دارند. این عوامل شامل اهمیت انگیزه ، تأثیر و ارتباطات اجتماعی در یادگیری موسیقی و همچنین نقش احتمالی ورود ریتمیک است. در نتیجه ، چندین موضوع ، که در سایر مقالات مرور اخیر مورد بررسی قرار گرفته است ، خارج از محدوده این بررسی باقی مانده است. آموزش موسیقی منجر به دستیابی بهتری در زمینه هایی غیر از عملکرد موسیقی صرف ، مانند توانایی های کلامی ، یادگیری زبان دوم ، استدلال غیر کلامی و هوش عمومی می شود. بنابراین مشاوره برای والدین و مربیان واضح است: آموزش های ابزاری را در اوایل کودکی تقویت کنید ، زیرا این امر می تواند منجر به مزایای زندگی شود. با این حال ، زمان دقیق "پنجره های فرصت" که در آن باید تحریک محیطی خاصی برای کودک فراهم شود تا بیشترین تأثیر را داشته باشد ، احتمالاً قبل از هفت سالگی است ، اگرچه سیستم شنوایی می تواند از آغاز زودتر ، تا سن ، سود ببرد. از پنج (یا حتی 2 ، اسکوئه و