چه آهنگی برای کودکان بهتر است ؟
ریتم و جذابیت
در اینجا می خواهیم به یک جنبه خاص اشاره کنیم ، که می تواند یک مکانیسم اساسی از اثرات مفید انتقال موسیقی را نشان دهد. این ویژگی خاص به این واقعیت مربوط می شود که فعالیت های موسیقی معمولاً مبتنی بر ریتم است. بیشتر سبک های موسیقی دارای الگوی زمانی زیرین هستند که به آن متر گفته می شود و یک ساختار سلسله مراتبی را بین نقاط زمانی تعریف می کند (لندن ، 2004). از نظر ژنتیکی ، تبعیض ریتمی در نوزادان 2 ماهگی مشاهده می شود (ترهوب و هانون ، 2006). مانند بزرگسالان ، نوزادان 7 ماهه می توانند یک ضرب و شتم زیرین را دسته بندی کنند ، ریتم ها را بر اساس متر طبقه بندی کنند (هانون و جانسون ، 2005) ، و نوزادان 9 ماهه می توانند به راحتی اختلافات زمان کوچک را در شدت متریک نسبت به غیر متریک طبقه بندی کنند. ریتم (Bergeson and Trehub، 2006).
نظریه حضور پویا نشان می دهد که الگوهای ریتمیک در موسیقی فقط به دلیل همگام سازی فرایندهای توجه که به دوره های موجود در ریتم شنوایی القا می شوند ، قابل درک هستند (جونز و بولتز ، 1989). در حقیقت ، جمعیت های عصبی در قشر بینایی به ریتم منظم ارائه محرک وابسته هستند که مکانیسم انتخاب توجه است (Lakatos و همکاران ، 2008). بنابراین پیشنهاد شده است که فعالیتهای موسیقی که حاکی از درک و تولید ریتم است ، فرآیندهای توجه را آموزش می دهد که از دیگر عملکردهای شناختی نیز بهره مند می شود. در واقع ، یک مطالعه جدید با کودکان نشان داد که فعالیتهای موسیقی باعث افزایش دقت ریتمهای تولید شده می شوند (اسلاتر و همکاران ، 2013) ، در حالی که نوازندگان بزرگسال در تولید مثل فواصل ریتمیک به طور قابل توجهی دقیق تر هستند (چن و همکاران ، 2008) ، تشخیص بی نظمی های متریک ( جیمز و همکاران ، 2012) و حفظ
ریتم در مواردی که هیچ یک از خارج از کشور تأمین نشود (Baer et al.، 2013).
ورود به سیستم در حقیقت یک اصل فیزیکی است که توصیفی از سازگاری حداقل دو ماده نوسان کننده با یک مرحله و یک دوره مشترک است که در نهایت می تواند به هماهنگی کامل بین نوسان ساز منجر شود (روزنبلوم و پیکوفسکی ، 2003). به این معنا همچنین تنظیم رفتار (خروجی موسیقی خود ، در اجرای موسیقی یا حرکات ، مانند رقص) با ریتم منظم ادراک شده یا نبض استخراج شده می تواند به عنوان افزودنی تلقی شود (Fitch، 2013). انسان همچنین می تواند چندین حالت حرکتی ، از جمله مثلاً حرکات بدن یا اندام ، صوت صدا و حتی تنفس و ضربان قلب را تحریک کند (مولر و لیندنبرگر ، 2011 ؛ Trost و Vuilleumier ، 2013). جمعیت های عصبی همچنین می توانند با تحریک حسی (Gander et al.، 2010) یا حرکت مانند سنگ زنی به دست بیایند (Bayer et al.، 2011).
تحقیقات در مورد انعطاف پذیری مغز خرده قشر از فرکانس زیر پاسخ (FFR) به عنوان شاخص حدت ادراکی استفاده کرده است (مورنو و بیدلمن ، 2013). FFR یک مؤلفه از پاسخ شنوایی مغز است (Tsounopoulos and Kraus، 2009) که به صورت فاز و فرکانس قفل شده است به پارامترهای آکوستیک یک محرک شنوایی است. از این معنا ، FFR نشانگر شواهدی از ورود مستقیم عصبی به صدا ، از موسیقی یا گفتار است. مطالعات متعددی از این روش برای آزمایش انعطاف پذیری ناشی از آموزش در پردازش ادراکی پارامترهای موسیقی و آواز یا گفتار استفاده کرده است ، که نشان دهنده واکنش سریعتر در متخصصان موسیقی است (تسونوپولوس و کراوس ، 2009 ؛ چاندراسکاران و کراوس ، 2010).
علاوه بر این ، بین زبان و مهارت خواندن و توانایی درک و تولید ریتم ارتباط تنگاتنگی وجود دارد ، همانطور که به طور گسترده توسط مطالعات در کودکان مبتلا به دیسکسکسیا ثبت شده است (هوس و همکاران ، 2011 ؛ گوسوامی ، 2012) یا با نقص توجه مانند مثال اختلال کمبود توجه-بیش فعالی (بن پازی و همکاران ، 2003) ، که در کارهای ریتمیک مشکلاتی را نشان می دهند. در حقیقت ، چیدن برگشتن با یک دنباله ریتمیک ، پردازش گفتار را تسهیل می کند (Cason and Schon، 2012) و عملکرد در مورد تبعیض ادراکی در همه حوزه های حسی و همچنین وظایف پاسخ حرکتی بهتر است وقتی محرک ها به صورت همزمان ارائه می شوند (Nobre et al.، 2007).
بنابراین به نظر می رسد که در آموزش موسیقی ، آموزش روزانه سازوکارهای پردازش زمانی تأثیر مفیدی بر سایر عملکردهای شناختی ، مانند خواندن دارد ، که در آن توجه باید به شیوه ای خاص هدایت شود. علاوه بر این ، مطالعه ای توسط Tierney و Kraus (2013) نشان داد که توانایی ضربه زدن به ضرب و شتم نه تنها در خواندن بلکه در سایر کارهای خواستار توجه نیز که بر اساس توابع اجرایی گفته می شود ، با عملکرد بهتری همراه است. بهره برداری ، تولید یا صرفاً درک یک ریتم در هر حوزه حسی منجر به شکل گیری انتظاراتی می شود که جهت گیری منابع توجه را تسهیل می کند (بولگر و همکاران ، 2013) و الحاق عملکردهای مختلف بدن و عصبی. همچنین شواهدی وجود دارد که نشان می دهد زمانبندی یا پردازش زمانی یک مهارت است که جزئیاتی از آن را توضیح می دهد که متغیر بودن فرد را در اقدامات شناختی- سرعت و توانایی غیر کلامی — یافته های مبتنی بر وظیفه تولید سریال ایزوکرون با فاصله زمانی سریال نشان می دهد (شپرد و ورنون ، 2008 ؛ هولم و همکاران ، 2011؛ لوراس و همکاران ، 2013). و حتی ممکن است s را پشتیبانی کند
